قصیده ساکو وانزتی  ( بخش اول )                                                                  
    

((خستگان و تهی دستانتان را به من بدهید                                                    
توده های بر هم انباشته تان را که مشتاق تنفس ازادند                                     
تیره روزان از کرانه نعمت و فراوانی شما سر باز می زنند                                
اینها را   این بی خانمان ها و طوفان زدگان را به سوی من بفرستید.))               

خوشا به حال ستم دیدگان                                                                                  
و خوشا به حال پاکدلان                                                                      

خوشا به حال رحم دلان                                                                      

و خوشا به حال سوگواران                                                                  

سخت است ان قدمی که پیوند ها می گسلد                                                

و به دوستان و خویشاوندان بدرود می گوید                                            

پدران و مادران می گریند                                                                         
کودکان نمی توانند درک کنند                                                              

اما وقتی سرزمین موعودی هست                                                         

دلیران به راه می افتند و دیگران به دنبالشان                                            

زیبایی روح انسانی                                                                          

خواستی است برای رسیدن به رویا هایمان                                              

و از این رو است که مردم در ان سوی اقیا نوس جمع شدند  تا بروند              

به سوی سرزمین ارامش و امید                                                           

اما هیچ کس صدایی نشنید و نوری ندید                                                  

در حالی که به سوی ساحل می غلتیدند                                                   

و پژواک این سخن به استقبال هیچ کس نیامد که:                                        

(( من چراغم را کنار دروازه زرین بالا می گیرم ))                                  

خوشا به حال ستم دیدگان                                                                                  
و خوشا به حال پاکدلان                                                                      

خوشا به حال رحم دلان                                                                      

و خوشا به حال سوگواران. 



THE BALLAD OF SACCO AND VANZETTI, PART ONE
(Lyrics by Joan Baez, Music by Ennio Morricone) 

"Give to me your tired and your poor
Your huddled masses yearning to breathe free
The wretched refuse of your teeming shore
Send these, the homeless, tempest-tossed to me." 

Blessed are the persecuted
And blessed are the pure in heart
Blessed are the merciful
And blessed are the ones who mourn 

The step is hard that tears away the roots
And says goodbye to friends and family
The fathers and the mothers weep
The children cannot comprehend
But when there is a promised land
The brave will go and others follow
The beauty of the human spirit
Is the will to try our dreams
And so the masses teemed across the ocean
To a land of peace and hope
But no one heard a voice or saw a light
As they were tumbled onto shore
And none was welcomed by the echo of the phrase
"I lift my lamp beside the golden door." 

Blessed are the persecuted
And blessed are the pure in heart
Blessed are the merciful
And blessed are the ones who mourn 

© 1971, 1978 Edizioni Musicali RCA, S.p.A. (ASCAP)